آنچه در این دوره خواهید دید:

انسان‌ها فقط با افکارشان می‌توانند هورمون استرس را فعال کنند. وقتی به مشکلات فکر می‌کنیم، مواد شیمیایی بدن خود را فعال می‌کنیم. پس اگر افکارمان می‌توانند ما را بیمار کنند، پس حتماً می‌توانند بیماری ما را هم خوب کنند.

مجموعه‌ای از افکار، رفتارها و احساسات خودکار که با تکرار به دست می‌آیند، عادت نامیده می‌شود. عادت زمانی به وجود می‌آید که کاری بارها انجام گرفته باشد. طوری که بدن بهتر از ذهن بداند که چگونه انجامش دهد. گذشته‌ی آشنا دیر یا زود تبدیل به آینده‌ی قابل پیش‌بینی می‌شود. افکار به سرنوشت ربط دارد، بنابراین اگر احساسات شما تبدیل به ابزاری برای فکر کردن شده‌اند، با استناد به تعریف احساسات در گذشته فکر می‌کنید.

وقتی زمان تغییر فرا می‌رسد، تکرار چرخه‌ی تبدیل به یک برنامه‌ی غیر هوشیارانه می‌شود. برای اینکه این تغییرات را شروع کنید باید فراتر از ذهن تحلیلی بروید. ذهن تحلیلی، ذهن هوشیار را از ضمیر ناخودآگاه جدا می‌کند. مراقبه روشی است که می‌توانید امواج مغزی را تغییر دهید. هرچه واکنش احساسی نسبت به تجربه‌ای در زندگی قوی‌تر باشد، بهره احساسی بالاتر خواهد بود.

وقتی مغز تمام توجهش را صرف علت می‌کند، خاطره شکل می‌گیرد. حافظه‌های بلند مدت از تجربه‌های خیلی احساسی ایجاد شده‌اند. اتفاقی که می‌افتد این است که افراد به شدت به آن تجربه فکر می‌کنند. اگر این واکنش احساسی ساعت و روزها ادامه یابد، حالت نامیده می‌شود. اگر این واکنش احساسی هفته‌ها و ماه‌ها نگه داشته شود، خلق و خو نامیده می‌شود. اگر این واکنش احساسی سال‌ها طول بکشد، تبدیل به یک ویژگی شخصیتی در فرد می‌شود. پس کار اصلی زمانی شروع می‌شود که زمان واکنش به یک تحریک احساسی را کم کنید.

مشخص شده است که ۷۵ درصد مردم زندگی خود را صرف زندگی در بقا و استرس می‌کنند. بر همین اساس بر اساس تجربیاتی که در گذشته برایشان اتفاق افتاده است، بدترین سناریوها را پیش‌بینی می‌کنند. مردم از مشکلات و شرایط زندگی خود برای تایید دوباره محدودیت‌هایشان استفاده می‌کنند. هر بار که پیشامد را دوباره به خاطر می‌آورند، همان مواد شیمیایی در مغز و بدن ایجاد می‌شود. در این هنگام است که بدن تحت کنترل ضمیر ناخودآگاه قرار می‌گیرد.